środa, 10 sierpnia 2011

40 błędów w instalacjach sanitarnych, których możesz uniknąć



Centralne ogrzewanie, instalacja wodna, kanalizacja, wentylacja.

Centralne ogrzewanie. Kotłownia

1 Błąd - Za duży kocioł.
Nie warto "na wszelki wypadek" kupować kotła o mocy większej, niż wynika z obliczeń w projekcie. Kocioł o większej mocy będzie zawsze droższy.
Wielkość zapotrzebowania na ciepło jest obliczana dla warunków najbardziej niekorzystnych (temperatura zewnętrzna od -16 do -24°C, zależnie od strefy klimatycznej), które występują zaledwie przez kilka dni w sezonie grzewczym. Tylko wtedy kocioł pracuje z maksymalną mocą.
Odrębnym zagadnieniem jest komfort korzystania z ciepłej wody, jeśli kocioł oprócz ogrzewania ma także przygotowywać c.w.u. (patrz Instalacja wodna- błąd 27).

2 Błąd - Brak dostatecznej ilości powietrza do spalania.Kotły z palnikami atmosferycznymi pobierają do spalania powietrze z pomieszczenia, w którym się znajdują. Jeśli do tego pomieszczenia nie doprowadzimy odpowiedniej ilości świeżego powietrza, kocioł będzie źle pracował. W skrajnej sytuacji będzie się nawet wyłączał. Powietrze można doprowadzić przez otwór specjalnie wykonany w ścianie zewnętrznej, nawiewniki w ścianie lub oknie albo otwór w drzwiach umożliwiający napływ powietrza z sąsiedniego pomieszczenia.

Uwaga! Jeśli kocioł zostanie zainstalowany w łazience, to zapewnienie mu dostatecznej ilości świeżego powietrza może prowadzić do nadmiernego wychłodzenia pomieszczenia. Trzeba się wtedy liczyć z przeciągami czy "lizaniem" po plecach i nogach.





Jednym z warunków prawidłowej pracy kotła jest zapewnienie mu dostatecznej ilości powietrza do spalania, na przykład poprzez wykonanie otworu nawiewnego w ścianie zewnętrznej. Ten sam otwór od strony kotłowni powinien znaleźć się na wysokości około 30 cm nad podłogą.
Kocioł gazowy czy olejowy, zwłaszcza nowej generacji, będzie dobrze pracował tylko w czystym, suchym i dobrze wentylowanym pomieszczeniu.

3 Błąd - Instalowanie kotłów gazowych i olejowych w pomieszczeniach wilgotnych lub zanieczyszczonych(na przykład w pralni albo we wspólnej kotłowni z kotłem na paliwo stałe). Kocioł pracujący w wilgotnym lub zanieczyszczonym powietrzu szybciej się zużywa, a w trakcie eksploatacji częściej mogą zdarzać się awarie.

4 Błąd - Za niski komin.Komin musi mieć efektywną wysokość (odległość od paleniska do wylotu ponad dach) co najmniej 4 m - gdy odprowadza spaliny z kotła gazowego, i 5 m - z olejowego. W niższym kominie ciąg będzie niewystarczający.
Nowoczesne kotły wyposażone w czujnik ciągu kominowego będą się wtedy wyłączać, w starszych może dojść do cofania się spalin z komina i wydostawania się ich do pomieszczenia.





Kocioł zainstalowany na poddaszu może mieć za krótki komin.W takim miejscu lepszy będzie kocioł z zamkniętą komorą spalania...
...który pobiera powietrze do spalania i usuwa spaliny przez dwuścienny współosiowy przewód, wyprowadzony przez dach lub przez ścianę.

Uwaga! Jeśli z przyczyn technicznych nie da się (lub jest to bardzo trudne) wybudować komina o wymaganej wysokości (na przykład gdy kocioł ma być zamontowany na strychu albo w remontowanym domu, w którym nie ma wolnych przewodów spalinowych), można wybrać kocioł z zamkniętą komorą spalania. Taki kocioł pobiera powietrze do spalania i odprowadza spaliny współosiowym dwuściennym przewodem wyprowadzonym bezpośrednio przez ścianę budynku. Przewód musi być prowadzony zgodnie z przepisami.

5 Błąd - Zamontowanie zaworu odcinającego na odcinku instalacji między kotłem a naczyniem wzbiorczym. Połączenie kotła z naczyniem wzbiorczym powinno być pozbawione jakiejkolwiek armatury. W przeciwnym razie przypadkowe zamknięcie zaworu uniemożliwi odpłynięcie do naczynia wzbiorczego wody instalacyjnej, gdy jej objętość zwiększy się w wyniku wzrostu temperatury. Taki stan grozi awarią.




Na tym przewodzie nie wolno zamontować żadnego zaworu, aby naczynie wzbiorcze mogło należycie pełnić swoją funkcję.

Centralne ogrzewanie. Instalacja

6 Błąd - Wykonanie instalacji centralnego ogrzewania z rur o innym przeznaczeniu
(na przykład z rur do ciepłej lub zimnej wody). Użycie nieodpowiednich rur w najlepszym razie skraca żywotność instalacji, w najgorszym - może doprowadzić do awarii.
Do ogrzewania można używać:
- rur stalowych czarnych ze szwem (głównie w systemach tradycyjnych z pionami i gałązkami),
- rur miedzianych,
- rur plastikowych, ale z wkładką antydyfuzyjną przeciwdziałającą przenikaniu tlenu do wnętrza instalacji.
System powinien mieć aprobatę techniczną COBRTI INSTAL, dopuszczającą go do stosowania w instalacjach grzewczych.

7 Błąd - Zmiana średnic przewodów w stosunku do zaprojektowanych.

Przekroje rur powinny być zawsze zgodne z projektem: zbyt małe rury zwiększają opory przepływu, za duże:
- są droższe,
- niepotrzebnie zwiększają ilość wody w instalacji; tę wodę trzeba podgrzać, co wymaga dodatkowej energii,
- powodują rozregulowanie hydrauliczne instalacji.

8 Błąd - Łączenie w jednej instalacji elementów z różnych materiałów.
Materiały mają różne współczynniki rozszerzalności cieplnej i często nie współpracują ze sobą dobrze. Jeśli dodatkowo w grę wchodzi na przykład połączenie miedzi i aluminium (najczęściej miedzianych rur i aluminiowych grzejników), trzeba pamiętać, że na styku tych dwóch materiałów tworzy się ogniwo elektrochemiczne, które jest przyczyną korozji elementów z aluminium. Niekorzystne zjawiska zachodzące w wyniku połączenia tych dwóch materiałów można ograniczyć (ale nie całkowicie wyeliminować), montując przekładki dielektryczne na styku elementów i dodając do wody instalacyjnej inhibitory korozji (środki spowalniające korozję).






Instalację centralnego ogrzewania należy wykonywać tylko z rur do tego przeznaczonych. Na rurach powinno znajdować się stosowne oznaczenie. Dobry instalator bez problemu rozszyfruje takie symbole.
Rury stalowe mają znacznie mniejszy współczynnik rozszerzalności cieplnej niż plastikowe.
Wprawdzie najlepiej, gdy cała instalacja wykonana jest z tego samego materiału, ale producenci kotłów zalecają, aby w instalacjach wykonanych z tworzywa odcinek instalacji bezpośrednio przy kotle zrobić z rur miedzianych lub stalowych.

9 Błąd - Łączenie w jednej instalacji rur i kształtek różnych producentów. Oprócz wspomnianego wcześniej zastrzeżenia jest jeszcze jedno: można także stracić gwarancję producenta, która zwykle jest udzielana pod warunkiem wykonania całej instalacji z elementów jednego systemu.

10 Błąd - Nieprawidłowe rozprowadzenie instalacji.
Wybranie materiału dobrej jakości nie gwarantuje uzyskania doskonałej instalacji. Trzeba jeszcze wykonać ją starannie, zgodnie z projektem i zaleceniami producenta systemu, a przy tym:
- w miarę możliwości unikać przechodzenia rur przez dylatacje, a jeśli to konieczne, prowadzić je w rurach ochronnych;
- nie prowadzić rur w przewodach wentylacyjnych lub kominowych;
- rury plastikowe ze względu na dużą rozszerzalność cieplną układać w podłodze tylko w rurach osłonowych, tak zwanych peszlach;
- instalację do grzejników prowadzoną w podłodze wykonywać wyłącznie z rur ze zwoju – z jednego kawałka na odcinku od rozdzielacza do grzejnika;
- odcinki rur między podłogą a grzejnikiem osłonić tulejami ochronnymi, które zabezpieczą je przed uszkodzeniem mechanicznym oraz promieniami UV, na które instalacje z rur plastikowych są wrażliwe.





Jeżeli instalacja poprowadzona w podłodze nie będzie miała żadnych połączeń na odcinku od rozdzielacza do grzejnika i zostanie prawidłowo wykonana...
... nie ma niebezpieczeństwa, że będzie przeciekać w trakcie eksploatacji.

11 Błąd -  Brak izolacji cieplnej przewodów prowadzonych przez nieogrzewane pomieszczenia. Rury c.o. w nieogrzewanych pomieszczeniach warto zaizolować. W przeciwnym razie płynąca nimi woda instalacyjna wystygnie, zanim dopłynie do grzejników, a wtedy ich wydajność będzie niższa od założonej.





Instalację poprowadzoną przez nieogrzewane pomieszczenie...
... powinno się zaizolować specjalnymi otulinami, żeby niepotrzebnie nie tracić energii.

12 Błąd - Brak właściwego odpowietrzenia.
Najlepiej, gdy instalacja jest odpowietrzana przez odpowietrzniki przy grzejnikach (często fabrycznie montowane w grzejnikach) oraz w najwyższych punktach pionów. Do odpowietrzników na pionach powinien być łatwy dostęp, by umożliwić okresową konserwację. Dobrze, jeśli odpowietrzniki wyposażone są w zawory stopowe – odkręcanie odpowietrznika nie powoduje wtedy wypływu wody z instalacji.






Odpowietrzniki ręczne są standardowym wyposażeniem nowych grzejników. Można je również kupić w sklepach instalacyjnych za kilkanaście złotych i zainstalować do istniejących grzejników.
Do usuwania powietrza z całej instalacji służą automatyczne zawory odpowietrzające...
... montowane w najwyższych punktach instalacji.

13 Błąd - Zbyt szybkie napełnianie instalacji wodą. Im bardziej skomplikowana jest instalacja i im mniejsze są średnice przewodów, tym wolniej powinno się ją napełniać wodą (niekiedy nawet kilka godzin), aby dokładnie "wypchnąć" z niej powietrze. Wykonując instalację, dobrze jest zamontować dodatkowy króciec z zaworem służący do napełniania instalacji.

14 Błąd - Opróżnianie instalacji z wody po sezonie grzewczym.
Aby żywotność instalacji była jak najdłuższa, nie powinno się spuszczać z niej wody na okres dłuższy niż potrzebny do ewentualnej naprawy lub konserwacji. Gdy już raz napełni się instalację wodą w celu wykonania próby szczelności, nie należy jej opróżniać.

15 Błąd - Umieszczenie czujnika temperatury sterującego pracą kotła w pomieszczeniu niereprezentatywnym,
na przykład bardziej niż pozostałe nasłonecznionym, w przeciągu lub w miejscu zasłoniętym meblami czy zasłoną. W ten sposób większość pomieszczeń w domu będzie przegrzewana lub ogrzewana za słabo.

Ogrzewanie podłogowe

Ogrzewanie podłogowe nie ma w Polsce tak długiej tradycji jak grzejnikowe, a przy tym trudniej je dobrze zaprojektować i jeszcze trudniej dobrze wykonać. Być może dlatego częściej niż w innych instalacjach zdarzają się tu błędy.

16 Błąd - Brak odpowiedniego zapasu wysokości.
Tak zdarza się zwykle wtedy, gdy pomysł na ogrzewanie podłogowe pojawia się już po wybudowaniu domu (po wykonaniu wylewki betonowej i zamontowaniu drzwi). Wielkość zapasu zależy przede wszystkim od koniecznej do ułożenia w podłodze warstwy izolacji, która będzie inna w podłodze na gruncie, a inna w podłodze na stropie między kondygnacjami.





Zapas wysokości pozostawiony na ogrzewnie musi być dostatecznie duży...
... tak aby po ułożeniu podłogi nie było żadnego problemu na przykład z otwieraniem zamontowanych wcześniej drzwi balkonowych.





Zapas wysokości pozostawiony na ogrzewanie podłogowe powinien być taki, by zmieściły się w nim wszystkie przewidziane w projekcie warstwy.
Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki

17 Błąd - Niesprawdzenie szczelności instalacji przed wykonaniem wylewki.
Jeśli przed zakryciem rur nie przeprowadzi się próby szczelności, ewentualne uszkodzenie rury lub wada materiału, z którego jest wykonana, mogą ujawnić się dopiero podczas pracy instalacji. A wtedy wymiana wadliwego odcinka rury będzie bardzo pracochłonna i kosztowna.

18 Błąd - Układanie warstwy jastrychu na instalacji z tworzywa sztucznego niewypełnionej wodą.

Takie postępowanie prowadzi do powstania naprężeń w materiale rur i betonie i grozi mechanicznym uszkodzeniem rur lub pękaniem jastrychu.

19 Błąd - Brak szczelin dylatacyjnych lub nieprawidłowe ich wykonanie.
Szczeliny dylatacyjne zapobiegają pękaniu, zarysowaniom lub deformacjom płyty grzewczej, rozszerzającej się pod wpływem ciepła rur grzejnych. Dylatacja jest potrzebna:
- przy drzwiach,
- gdy podłoga ma dużą powierzchnię,
- ma złożony kształt (na przykład litery L),
- gdy pomieszczenie jest długie i wąskie (ma ponad 8 m albo jeden bok co najmniej dwa razy dłuższy od drugiego).
Dylatacja powinna przebiegać przez wszystkie warstwy: od izolacji do warstwy wykończeniowej włącznie i być wypełniona materiałem plastycznym (zwykle specjalnymi taśmami).





Żółta taśma ułożona ułożona w otworze pozostawionym na drzwi to poprawnie wykonana dylatacja.
Zamiast taśmy mozna użyć specjalnych zestawów do dylatacji. W miejscu przejścia przez dylatację przewody poprowadzono w tulejach (czerwone rurki), które zabezpieczają je przed ewentualnym uszkodzeniem.

20 Błąd - Zbyt wczesne uruchomienie instalacji ogrzewania podłogowego. Nie powinno się tego robić, zanim beton ostatecznie stwardnieje, bo beton może popękać, zwłaszcza gdy temperatura w pomieszczeniu jest niska.

Centralne ogrzewanie. Grzejniki i armatura

21 Błąd -  Zamiana "zasilania" z "powrotem" w grzejnikach płytowych.
Większość grzejników płytowych podłączanych od dołu jest tak skonstruowana, że przewód zasilający instalacji centralnego ogrzewania trzeba podłączyć do nich od wewnętrznej strony, a powrotny - od zewnętrznej. Jeśli taki grzejnik zostanie podłączony odwrotnie (zasilanie - od zewnętrznej, powrót - od wewnętrznej strony), jego wydajność może się zmniejszyć nawet o 50%.





Do instalacji prowadzonych w podłodze najwygodniej jest zamontować grzejniki zasilane od dołu, ale trzeba przy tym pamiętać, żeby przewód zasilający był podłączony do kroćca od wewnętrznj strony grzejnika.
Odwrotne podłączenie spowoduje zmniejszenie mocy grzejnika nawet o połowę.

22 Błąd - Podłączanie do instalacji prowadzonych w podłodze grzejników zasilanych od góry
- podłączenie na tak zwanym syfonie. Rozwiązanie to stwarza niebezpieczeństwo zapowietrzania grzejnika i zmniejsza jego wydajność.

23 Błąd - Montowanie obudowy na grzejnikach.
Każdy rodzaj obudowy grzejnika pogarsza warunki wymiany ciepła między nim a otoczeniem, czyli zmniejsza jego faktyczną wydajność. Osłonięcie płaską płytą grzejnika zainstalowanego pod parapetem zmniejsza jego moc o 10-20%, zależnie od typu grzejnika i szerokości szczelin między płytą a podłogą i płytą a parapetem. Zasłanianie meblami - kanapą, biurkiem - ogranicza także dostęp do grzejnika, przez co trudniej jest go wyczyścić.





Aby tak zasłonięty grzejnik prawidłowo ogrzewał pokój, powinien mieć moc o około 20% większą od obliczonej.
Jeśli już koniecznie chce się osłonić grzejnik, lepiej, gdy obudowa będzie ażurowa. Dobrze jest także zostawić na zewnątrz głowicę zaworu termostatycznego.

24 Błąd - Osłanianie zasłoną lub obudową głowic zaworów termostatycznych.
Jeśli wokół głowicy powietrze nie może swobodnie przepływać, powstaje wokół niej strefa "spiętrzenia ciepła" i panująca tam temperatura jest wyższa od rzeczywistej temperatury w pomieszczeniu. W takiej sytuacji zawór termostatyczny odetnie dopływ wody do grzejnika i do pomieszczenia zostanie dostarczona mniejsza - niż potrzeba - ilość ciepła.
Do zabudowanych lub zasłoniętych (nawet częściowo) grzejników lepiej wybrać głowice ze zdalnym czujnikiem temperatury, który można umieścić w pewnej odległości od grzejnika, aby pomiar odczuwalnej temperatury w pomieszczeniu był prawdziwy.





Zawór termostatyczny ze zdalnym czujnikiem.
Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki
Nawet osłonięty zasłoną lub zabudowany zawór termostatyczny prawidłowo steruje pracą grzejnika, jeśli jest wyposażony w zdalny czujnik temperatury.

25 Błąd - Montowanie głowicy termostatycznej w pozycji pionowej. Głowica termostatyczna z wbudowanym czujnikiem powinna być zainstalowana poziomo, aby gorąca gałązka grzejnika nie wpływała na jej wskazania.




Głowica zamontowana pionowo będzie przymykała dopływ gorącej wody do grzejnika wcześniej, niż gdyby była zainstalowana prawidłowo. W ten sposób do pomieszczenia dopłynie mniej ciepła niż potrzeba.

Instalacja wodna

26 Błąd - Odwrotne podłączenie wody ciepłej i zimnej do baterii.
W prawidłowo wykonanej instalacji woda zimna powinna być podłączona z prawej, a ciepła - z lewej strony. Korzystanie z baterii zasilanej w odwrotny sposób jest niewygodne, a czasem nawet niebezpieczne (grozi poparzeniem), na przykład gdy gwałtownie odkręci się gorącą wodę, będąc przekonanym, że to zimna.





Odwrotne doprowadzenie wody ciepłej i zimnej do baterii ściennej skazuje nas na niewygodę. Podłączając baterię sztorcową za pomocą elastycznych wężyków można jeszcze naprawić błąd, krzyżując wężyki od ciepłej i zimnej wody.
Najlepiej, gdy od razu woda doprowadzana jest prawidłowo: gorący (czerwony przewód) - z lewej, zimna (niebieski) - z prawej.

27 Błąd - Instalowanie kotłów dwufunkcyjnych w domach o kilku łazienkach lub rozległej instalacji ciepłej wody.
Kocioł dwufunkcyjny przygotowuje ciepłą wodę w sposób przepływowy. Temperatura wody wypływającej z baterii zasilanej przez taki kocioł zależy od wielkości strumienia. Im jest on mniejszy, tym wyższa temperatura, i odwrotnie. Jeśli krany zostaną jednocześnie odkręcone w kilku miejscach domu (łączny strumień będzie duży), woda nie zostanie dostatecznie podgrzana. Gdy więc jeden z domowników będzie chciał wykąpać się w ciepłej wodzie, pozostali będą musieli wstrzymać się na pewien czas z korzystaniem z niej.




W domach z kilkoma łazienkami albo rozległymi instalacjami ciepłej wody prawdziwy komfort może zapewnić jedynie kocioł z zasobnikiem.

28 Błąd - Brak cyrkulacji w rozległej instalacji ciepłej wody.
Jeśli odległość między kotłem (podgrzewaczem) a punktami poboru ciepłej wody jest znaczna, woda stygnie w rurach. Po odkręceniu kranu trzeba spuścić pewną ilość chłodnej wody, zanim z kranu poleci woda o żądanej temperaturze. W ten sposób marnuje się i wodę, i energię zużywaną do jej podgrzewania. Cyrkulacja zapewnia ciągłe krążenie wody w instalacji i zapobiega tym stratom. Cyrkulację można wykonać w instalacji z kotłem jednofunkcyjnym z zasobnikiem. Większość kotłów dwufunkcyjnych nie ma takiej możliwości.

29 Błąd - Podgrzewanie wody do temperatury wyższej niż 55°C.
Najlepiej, gdy ciepła woda wypływająca z kranu ma temperaturę około 55°C. Gorącą wodą (o temperaturze wyższej niż 60°C) można się poparzyć. Woda o takiej temperaturze przyspiesza też korozję rur stalowych ocynkowanych i skraca żywotność rur z tworzywa.

30 Błąd - Brak zaworu do podłączenia węża ogrodowego
na zewnątrz domu. To pozornie niewielka, ale za to uciążliwa wada instalacji wodnej. Uniemożliwia albo przynajmniej utrudnia korzystanie z węża, za pomocą którego można wygodnie podlewać ogród, napełnić oczko wodne czy umyć samochód.




W każdym domu jednorodzinnym na ścianie zewnętrznej, najlepiej od strony ogródka, powinien być zainstalowany kran z zimną wodą, umożliwiający podłączenie węża ogrodowego.

31 Błąd - Układanie przewodów wodociągowych w strefie przemarzania. Przewody w gruncie należy układać 10-20 cm poniżej strefy przemarzania, której głębokość - zależnie od regionu kraju - wynosi od 0,8 do 1,4 m. Nieprzestrzeganie tej zasady grozi zamarzaniem wody w przewodzie. Jeśli z ważnych powodów trzeba ją złamać, przewód powinno się zaizolować, a jeszcze lepiej przymocować do niego samoregulujący kabel grzewczy zapobiegający zamarzaniu płynącej w nim wody. Podobnie trzeba postępować z innymi instalacjami układanymi w gruncie, także z kanalizacyjną, chociaż niebezpieczeństwo jej zamarzania jest mniejsze, bo ścieki nie stoją w rurach.




Instalację wodną (i kanalizacyjną także) w celu zabezpieczenia przed zamarzaniem trzeba układać poniżej strefy przemarzania, chociaż jest to bardziej pracochłonne, a więc i droższe niż pokrycie ją cienką warstwą ziemi.

32 Błąd - Nieprzestrzeganie wymaganych spadków przewodów kanalizacyjnych.
Wszystkie poziome przewody kanalizacyjne (podejścia i przewody odpływowe) trzeba układać z zachowaniem odpowiedniego spadku, jednakowego na całej długości. Spadek zapewnia samooczyszczanie się przewodu. Jeśli jest za mały- ścieki źle spływają, jeśli za duży - w instalacji powstają szumy i szybciej niszczą się przewody. Przewód średnicy 100 mm powinien być ułożony ze spadkiem co najmniej 2%.




Przewód o średnicy 100 mm, czyli taki, jak od miski ustępowej, powinien byc ułożony z co najmniej 2-procentowym spadkiem, aby ścieki się w nim nie zatrzymywały.

33 Błąd - Łączenie przewodów kanalizacyjnych w podłodze.
Połączenia są zawsze potencjalnym miejscem nieszczelności instalacji. Rozszczelnienie się połączenia w podłodze grozi zalaniem pomieszczenia znajdującego się poniżej, a naprawa wymaga zniszczenia podłogi.

34 Błąd - Brak wentylacji pionu kanalizacyjnego i/lub szamba.
Pionowy przewód kanalizacyjny powinien być wyprowadzony ponad dach budynku i około 0,5 m nad powierzchnią dachu kończyć się wywiewką (rurą wentylacyjną) o średnicy 50-100 mm większej od średnicy pionu. Wentylacja zapobiega wysysaniu wody z syfonów urządzeń sanitarnych i przedostawaniu się do pomieszczeń nieprzyjemnych zapachów z kanalizacji.
Jeśli z jakichkolwiek powodów nie można wyprowadzić pionowego przewodu kanalizacyjnego ponad dach, można zamontować w nim tak zwany zawór napowietrzający. Ale co najmniej jeden pion, zwykle ostatni, licząc od przykanalika, powinien być wyprowadzony ponad dach. Również zbiorniki na nieczystości ciekłe (szamba) powinny być wentylowane. W tym wypadku odpowietrzenie powinno być wyprowadzone minimum 0,5 m ponad poziom terenu.





Wprawdzie wentylacja pionu kanalizacyjnego nie zdobi dachu, ale jest niezbędna do prawidłowego działania instalacji kanalizacynej.
Ponad dachem przewód wentylacyjny od kanalizacji można obudować we wspólnym kominie z innymi przewodami. W żadnym wypadku nie można ich jednak połączyć.

 35 Błąd - Za długie podejścia(odcinki przewodu kanalizacyjnego od przyboru do pionu). Długość podejścia mierzona po trasie przewodu zależy od średnicy rury i nie powinna przekraczać:
- 1 m do miski ustępowej,
- 3 m do pozostałych przyborów sanitarnych dla średnicy 0,04 i 0,05 oraz 5 m dla średnicy 0,07.
Jeśli odległość ta jest większa, trzeba zwiększyć średnicę podejścia o jeden wymiar albo zamontować dodatkowy przewód wentylacyjny, aby zapobiec powstawaniu podciśnienia i wysysaniu wody z syfonu.
Pojedyncze podejście o średnicy 0,04 m do umywalki, zlewu lub bidetu nie powinno także mieć więcej niż trzy załamania (więcej niż trzy razy zmieniać kierunek).




Instalacja kanalizacyjna będzie pracowała najlepiej, gdy miska ustępowa będzie miała osobne podejście do pionu, nie dłuższe niż 1 m.

36 Błąd - Brak wyczystek i studni rewizyjnych na załamaniach tras kanalizacyjnych.
Wyczystki, inaczej rewizje kanalizacyjne, powinny być zamontowane:
- co 15 m na rurach średnicy 10-15 cm,
- przed każdym uskokiem poziomu.





Wyczystki (rewizje kanalizacyjne), czyli odcinki rury z bocznym otworem i mocowaną na śruby pokrywką...
... umożliwiają wyczyszczenie rury kanalizacyjnej w razie potrzeby.

37 Błąd - Brak kanału wentylacyjnego w pomieszczeniu, w którym jest wymagany.
Według obowiązujących przepisów takie kanały powinny się znajdować w:
- kuchniach,
- łazienkach,
- oddzielnych WC,
- pomieszczeniach pomocniczych bez okien lub z oknami nieotwieranymi (na przykład w garderobie).




Jeśli mamy w domu spiżarnię bez okna, powinna ona mieć własny kanał wentylacyjny z kratką wywiewną u góry na ścianie.

38 Błąd - Wykonanie zamiast kanału wentylacji wywiewnej otworu z kratką wentylacyjną w ścianie zewnętrznej.
Takie rozwiązanie jest po prostu nieskuteczne i nie może zastąpić kanału wentylacyjnego. A przy tym jest niezgodne z obowiązującymi przepisami. W otworze w ścianie zewnętrznej można natomiast zamontować mały wentylator osiowy wspomagający działanie wentylacji grawitacyjnej, jednak pod warunkiem, że w domu nie ma palenisk na paliwa stałe, kominków lub gazowych podgrzewaczy ciepłej wody.

39 Błąd - Wymiana starej stolarki okiennej na nową szczelną, bez nawiewników i możliwości rozszczelniania. Aby zużyte powietrze mogło być wywiewane z pomieszczeń, musi do nich dopływać świeże powietrze. W zbyt szczelnych domach – ze szczelnymi oknami i drzwiami oraz bez nawiewników - wentylacja grawitacyjna praktycznie zanika, co może się objawiać między innymi:
- nieprzyjemnym zapachem w domu;
- złym samopoczuciem mieszkańców (podrażnieniem błony śluzowej nosa, nadmiernym wysuszeniem gardła i skóry, bólem głowy);
- skraplaniem się pary wodnej na wewnętrznych powierzchniach szyb;
- a nawet rozwojem pleśni i grzybów na ścianach (zwłaszcza w narożnikach).





W nowych, szczelnych domach prawidłowe działanie wentylacji grawitacyjnej jest możliwe tylko wtedy, gdy powietrze może dopływać do pomieszczeń przez specjalne rozszczelnienia w oknach, a jeszcze lepiej przez nawiewniki zamontowane w oknach lub ścianach.
Okap powinno się podłączać do osobnego kanału wentylacyjnego. Drugi kanał wentylacyjny umozliwia wtedy swobodną wymianę powietrza w czasie, gdy wyciąg nad kuchnią nie działa.

40 Błąd - Wykonanie - wbrew przepisom – wentylacji mechanicznej wywiewnej. W domach, w których jest kominek opalany drewnem lub węglem albo inne urządzenie z grawitacyjnym odprowadzeniem spalin (na przykład gazowy kocioł lub podgrzewacz wody), nie może być wentylacji mechanicznej wywiewnej. Nawet w postaci okapu kuchennego podłączonego do kanału wentylacji grawitacyjnej. Działanie wentylacji wywiewnej może wtedy zakłócić ciąg i spowodować, że spaliny – zamiast uchodzić do komina – będą się cofały do pomieszczeń mieszkalnych.

Instalacja gazowa

Niestarannie wykonana czy niewłaściwie eksploatowana instalacja gazowa może być zagrożeniem nawet dla życia domowników. Być może dlatego rzadziej niż w innych instalacjach zdarzają się w niej błędy i zwykle powstają w efekcie samowolnych (a często nawet samodzielnych) przeróbek już w czasie eksploatacji.
Najczęstszym grzechem popełnianym na życzenie i pod presją inwestorów jest chowanie w ścianie przewodów gazowych. Przewody gazowe powinny być prowadzone po wierzchu ścian. Można je ukryć w bruzdach osłoniętych (po wcześniejszym przeprowadzeniu próby szczelności) nieuszczelnionymi ekranami albo wypełnionych łatwo usuwalną masą tynkarską, pod wpływem której przewody nie będą korodowały.
Ale uwaga! Masą tynkarską nie wolno wypełniać bruzd z przewodami miedzianymi, bo mają one cienkie ścianki i są mniej niż przewody stalowe odporne na ewentualne przebicie.




Instalacja gazowa poprowadzona po wierzchu ścian wprawdzie nie wygląda ładnie, ale jest bezpieczna i zgodna z obowiązującymi przepisami.
                       
Autorzy zdjęć: Mariusz Bykowski, FLAMCO, GIACOMINI, IMI INTERNATIONAL, JUNKERS, Jarosław Kąkol, Piotr Ligier, Leszek Łagoda, Maciej Osiecki, PFLEIDERER, PURMO, Wiesław Rudolf, Maciej Sadowski, Zygmunt Stępiński, Tomasz Trusiewicz, VAILLANT, Janusz Wajszczuk, Krzysztof Zasuwik.

3 komentarze: