src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
- publicznych – należy stosować odległości określone w ustawie o drogach publicznych,
- niepublicznych – odległości od granicy działki wynikające z przepisów techniczno-budowlanych.
Droga jest publiczna, jeśli odpowiedni organ samorządu terytorialnego (na przykład rada gminy lub powiatu) zaliczy ją do jednej z kategorii dróg publicznych (na przykład gminnych lub powiatowych). Jeśli zatem w tej sprawie podjęto odpowiednią uchwałę, to droga ma status drogi publicznej – niezależnie od tego, kto jest jej właścicielem. Wówczas nowa zabudowa na terenie miast i wsi może być lokalizowana w odległości co najmniej 8 m od krawędzi jezdni dróg wojewódzkich lub powiatowych i co najmniej 6 m – od dróg gminnych.
Gdy droga jest niepubliczna (gmina nie zaliczyła jej do dróg publicznych), to należy zachować odległości 3 lub 4 m (ściana z otworami) od granicy działki.
Jeśli zmieni się kategoria drogi (z prywatnej na publiczną), zmienią się też zasady ustalania linii zabudowy. Nie będzie to jednak miało znaczenia w sytuacji, gdy ktoś uzyska już pozwolenie na budowę. Nowe linie zabudowy będą miały zastosowanie tylko do nowych inwestycji.
Przy każdej nowej inwestycji o linii zabudowy powinien rozstrzygać organ gminy w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Podstawa prawna: ustawa z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 71, poz. 838 z późn. zm.)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz