sobota, 6 sierpnia 2011

Ulga na dom letniskowy: sąd rozstrzygnął...




Sąd Najwyższy wydał wyrok, w którym stwierdził, że zarówno budowa, jak i rozbudowa domu letniskowego, uprawnia do ulgi podatkowej. Sąd uznał przy tym, że bez znaczenia jest fakt, że podatnik miał już wcześniej mieszkanie.

Rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego dotyczyło sprawy, w której podatnicy skorzystali z ulgi w związku z rozbudową domu położonego na terenie przeznaczonym w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę letniskową.

Zdanie fiskusa i NSA

Zdaniem organów podatkowych podatnicy nie mogli zmniejszyć podatku na podstawie art. 27 a ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ponoszone przez nich wydatki dotyczyły rozbudowy budynku letniskowego, a nie mieszkalnego. Naczelny Sąd Administracyjny, rozpatrujący skargę podatników, podzielił zdanie organów skarbowych, choć zakwestionował ich argumentację. Stwierdził bowiem, iż z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sposób wykazać, że budynek letniskowy nie jest budynkiem mieszkalnym. NSA uznał jednak, że podatnicy nie mogą skorzystać z ulgi, bowiem przysługuje ona tylko w razie poniesienia wydatków na własne potrzeby mieszkaniowe. A te zaspokajane są przez jedno mieszkanie. Zdaniem NSA nie sposób przypisać ustawodawcy zamiaru przyznania ulgi podatkowej osobom, które odczuwają potrzebę posiadania kilku mieszkań.
Od wyroku NSA została wniesiona rewizja nadzwyczajna, w której zarzucono mu rażące naruszenie prawa.

Wyrok Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy uznał zasadność rewizji nadzwyczajnej. Zgodził się ze zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, że rozbudowa budynku letniskowego jest rozbudową budynku na cele mieszkalne. Powołał się tutaj na brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) oraz art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z analizy których wynika, iż ustawodawca zaliczył budynki przeznaczone na cele rekreacyjne do budynków mieszkalnych. W ustawie tej nie ma przepisu, który ogranicza korzystanie z ulgi tylko do lokali położonych na terenach przeznaczonych w planach zagospodarowania przestrzennego wyłącznie pod budownictwo mieszkaniowe.
Sąd Najwyższy uznał jednak za zbyt restrykcyjny pogląd NSA, iż wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe mogą dotyczyć tylko jednego lokalu. Nie można bowiem z góry przyjmować, że podatnik, który ma mieszkanie w jednej miejscowości i inwestuje w rozbudowę następnego w innej (lub nawet tej samej) miejscowości, nie czyni tego w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych przez podatnika w kilku mieszkaniach co prawda przekracza znacznie przeciętne standardy mieszkaniowe, ale nie ma w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu zakazującego korzystania z ulgi w takich sytuacjach.

Co z tego wynika

Spór o zakres dużej ulgi mieszkaniowej toczy się od początku obowiązywania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy tej ustawy są bowiem niejasne i dają szerokie pole do interpretacji.
Duża ulga mieszkaniowa przysługuje m.in. na budowę budynku mieszkalnego. Przepisy podatkowe nie definiują jednak tego pojęcia, dlatego trzeba sięgnąć do przepisów budowlanych. Z rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i z Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wynika, że dom letniskowy jest domem mieszkalnym. Potwierdziły to zresztą omówione wyroki NSA i SN. Wynika z tego, że poniesienie wydatków na budowę domu letniskowego daje takie samo prawo do ulgi mieszkaniowej, jak budowa domu jednorodzinnego – pod warunkiem że dom letniskowy będzie nadawał się do całorocznego zamieszkania (zależy to od decyzji o warunkach zabudowy oraz pozwolenia na budowę). O mieszkaniowym charakterze budynku świadczy jego przeznaczenie na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, a nie to, czy został wybudowany na działce budowlanej, czy też rekreacyjnej.
Ministerstwo Finansów jest jednak odmiennego zdania, twierdząc, że "wolą ustawodawcy było objęcie ulgą podatkową jedynie tych wydatków wymienionych w przepisach, które służą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych podatnika. Dom letniskowy służy celom wypoczynkowym i rekreacyjnym, a nie mieszkaniowym, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych".
Wyrok Sądu Najwyższego nie jest wiążący dla organów podatkowych (jest nim związany jedynie organ podatkowy, który wydał zaskarżoną decyzję i to wyłącznie w danej sprawie), ale wydaje się, że z uwagi na autorytet tego sądu organy podatkowe nie powinny lekceważyć jego wykładni. W praktyce należy jednak liczyć się z wnikliwym sprawdzaniem przez urzędy skarbowe zasadności dokonanego odliczenia z tytułu omawianej ulgi.

Podstawa prawna:

- wyrok Sądu Najwyższego z 12 lipca 2000 r. (sygn. III RN 207/99)
- ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.)
- rozporządzenie ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa z 14 grudnia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 1999 r. nr 15, poz. 140 z późn. zm.)
- Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (Dz. U. z 1999 r. nr 112, poz. 1316)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz