Ścieżka z samej ziemi

Ścieżki i drogi ziemne doskonale pasują do ogrodów w stylu naturalnym. Są bezpretensjonalne, "zwyczajne" i miłe dla oka. Pięknie wpisują się w kompozycje ogrodowe, nie dominują i, co bardzo ważne, są tanie i łatwe do wykonania.

Drogi i ścieżki ziemne buduje się z miejscowego gruntu. Można samodzielnie nadać im pożądany kształt, a w razie potrzeby bez trudu naprawić. Na ich jakość zasadniczy wpływ mają przepuszczalność i spoistość gruntu. Prawidłowo wykonana nawierzchnia ziemna pod wpływem wody nie zamienia się w bagno, a pod wpływem suszy w pylistą pustynię. Trzeba jednak pamiętać, że nawet najlepsza droga ziemna będzie mniej trwała niż na przykład nawierzchnia kamienna albo betonowa - zwłaszcza jeśli będą po niej przejeżdżały samochody.

Konieczny drenaż
Zanim powstanie nawierzchnia, warto obserwować, jak zachowuje się grunt w miejscu przyszłej budowy. Jeżeli po deszczu utrzymują się przez dłuższy czas kałuże, miejsce pod drogę wymaga zdrenowania. Pod korytem drogi można ułożyć 10-centymetrową warstwę żwiru i przysypać ją 15-centymetrową warstwą gleby. Obie warstwy trzeba bardzo dokładnie ubić, nadając ścieżce wypukły profil.
Można też wzdłuż obu krawędzi koryta drogi wykopać płytkie rowy odwadniające lub założyć na głębokości 50 cm sączki drenarskie odprowadzające wodę do zbiornika albo rowu melioracyjnego - zwłaszcza jeśli po drodze mają jeździć samochody.

Jak zrobić?

Dobra nawierzchnia ziemna powinna zawierać około 30% gliny i 70% piasku. Na glebach piaszczysto-gliniastych drogę ziemną wycina się po prostu w gruncie szpadlem lub tak zwaną równiarką i mocno ubija ręcznym ubijakiem lub zagęszczarką mechaniczną.
Jeśli gleba jest piaszczysta, należy do niej dodać gliny (najlepiej suszonej i rozdrobnionej - można ją kupić przy zakładach pozyskujących glinę dla przemysłu ceramicznego lub wysuszyć samemu). Jeżeli jest gliniasta - trzeba do niej dodać grubego piasku lub pospółki. Następnie składniki trzeba wymieszać z glebą na głębokość około 15 cm i bardzo dokładnie zagęścić.
Oś drogi powinna się znajdować na poziomie otaczającego terenu, a przekrój poprzeczny drogi winien mieć kształt łuku. Taki wypukły profil nawierzchni zapewnia właściwe odprowadzanie wody deszczowej oraz zapobiega powstawaniu kolein w miejscu przejazdu samochodu.
Drogę ziemną można ograniczyć krawężnikami lub taśmą z tworzywa sztucznego - wtedy jej kształt będzie czytelny i nie będzie trzeba stale walczyć z zarastającymi ją roślinami.
Po ukształtowaniu nawierzchni można ją posypać cienką warstwą grubego piasku, pospółki albo miału kamiennego i jeszcze raz ubić. Można też drogę wyścielić drobną korą lub - to raczej pomysł dla zwolenników eksperymentów estetycznych - barwionymi wiórami (takie wióry pojawiły się niedawno w sprzedaży). Po takiej nawierzchni przyjemnie się chodzi, a chwasty mają utrudnioną wegetację.

Przekrój przez drogę ziemną. Autor: Agnieszka Sternicka , Marek Sternicki

Jak pielęgnować?

Drogi ziemne nie są tak trwałe jak nawierzchnie wykonane z innych materiałów. Po pewnym czasie użytkowania mogą w nich powstawać dołki. Jeżeli osiadł grunt albo kret wydrążył tunele - trzeba nasypać piaszczysto-gliniastego podłoża, mocno ubić, a potem całą nawierzchnię wyrównać i jeszcze raz ubić.
Często się zdarza, że na ścieżkach ziemnych pojawiają się chwasty, które trzeba regularnie usuwać.

Ścieżki i drogi ziemne można barwić, posypując je piachem, pospółką, miałem kamiennym, a nawet miałem ceglanym. Autor: Piotr Gorączko		Drogi ziemne najładniej wyglądają w ogrodach w stylu naturalnym. Autor: Piotr Mastalerz